Απελευθερώστε τους αιχμάλωτους Έλληνες στρατιωτικούς τώρα! – μέρος δεύτερο
Σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας στην ανάρτηση της 6ης Μαρτίου 2018. Ευχαριστώ, κυρίως, επειδή οι περισσότεροι συμμερίζεστε τη δική μου εκτίμηση για τη σημασία της υπόθεσης των δύο φυλακισμένων στην Τουρκία Ελλήνων στρατιωτικών. Καθώς περνούν οι μέρες και οι εβδομάδες, όλο και πιο πολλοί συνειδητοποιούν ότι η σύλληψή τους από το αυταρχικό και απάνθρωπο καθεστώς του Erdoğan ήταν προμελετημένη. Όλο και πιο πολλοί συνειδητοποιούν ότι η αιχμαλωσία τους είναι πράξη ταπεινωτική για την πατρίδα μας. Όλο και πιο πολλοί συνειδητοποιούν επιτέλους ότι ο Erdoğan θα χρησιμοποιήσει τους δύο στρατιωτικούς μας ως ομήρους για να εκβιάσει την Ελλάδα. Αυτό είναι και το πνεύμα σημερινού άρθρου στην εφημερίδα «Καθημερινή» του κ. Άγγελου Μ. Συρίγου, αναπληρωτή καθηγητή διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, με τίτλο «Κρατήσεις ξένων πολιτών για… διαπραγμάτευση». Ο Τύπος και οι ακαδημαϊκοί έχουν λοιπόν αρχίσει να αντιδρούν στην εν καιρώ ειρήνης αιχμαλωσία των δύο στρατιωτικών μας. Στην ανάρτηση της 6ης Μαρτίου, είχα διατυπώσει την προσδοκία ότι ο καρδιοχειρουργός Afksendiyos Kalangos θα αντιδρούσε και αυτός. Περίμενα ότι λόγω της κοινωνικής του ισχύος και επιρροής - αλλά και της φιλίας του με τον Erdoğan και της συνεργασίας του με την κυβέρνηση της Τουρκίας (όπως υπερηφάνως με πληροφόρησε ο ίδιος το 2015) - θα έπαιρνε κάποια πρωτοβουλία ώστε Έλληνες και Τούρκοι γιατροί να απαιτήσουν δημοσίως την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών. Ατυχώς, η προσδοκία μου διαψεύστηκε. Ο Afksendiyos μου έγραψε ότι πρέπει να έχω «υπομονή» αφού οι δύο κρατούμενοι πρέπει να υποστούν τη «νόμιμη διαδικασία»! Τι κρίμα!.. Φαίνεται ότι, εκτός από διαφορετικές καταβολές, ο Afksendiyos κι εγώ έχουμε και διαφορετικές ευαισθησίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και διαφορετικές αντιλήψεις για τις υποχρεώσεις των γιατρών ως πνευματικών ανθρώπων.
Υστερόγραφο. Η φωτογραφία είναι από τη θητεία μου σε συνοριακή μονάδα στον Έβρο, Δεκέμβριος 1973 – Μάιος 1974. Το τότε καθεστώς νόμισε λανθασμένα ότι έτσι θα με τιμωρούσε (με έναν ακόμα τρόπο…) επειδή, όπως αποφάσισε ο Αρχηγός Στρατού και έγραψαν στο ατομικό μου βιβλιάριο, «προσήλθεν… προς παροχήν περιθάλψεως εις τους τραυματισθέντας διαδηλωτάς φοιτητάς». Η ευκαιρία να υπηρετήσω στον Ελληνικό Στρατό από μια τόσο προχωρημένη θέση και να φανώ χρήσιμος ως γιατρός στα στρατευμένα παιδιά έχει πια αποτυπωθεί στη μνήμη και τη καρδιά μου σαν μια μοναδική εμπειρία για την οποία δεν μετανιώνω.
18 Μαρτίου 2018Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: