Αναδημοσίευση από το web site: protagon.gr
22 Μαΐου 2013
Νίκος Μουμούρης: Το μικρό καβούρι
Σε μία από τις σήραγγες της Κακιάς Σκάλας έχει δοθεί το όνομα του Ευπαλίνου, του μηχανικού που στην αρχαιότητα κατασκεύασε το Ευπαλίνειο όρυγμα, μια σήραγγα περίπου 1.000 μέτρων για την ύδρευση της Σάμου. Σοφή επιλογή, ο αρχαίος μηχανικός κατασκεύασε κάτι που ήταν εξαιρετικά δύσκολο με τα τεχνικά μέσα της εποχής. Βέβαια, του πήρε 10 χρόνια, αλλά εκείνον τον καιρό δεν υπήρχαν μπουλντόζες και ο Αλφρεντ Νόμπελ δεν ήταν εκεί γύρω εξοπλισμένος με μασούρια δυναμίτη για να τελειώσει η δουλειά μιαν ώρα αρχύτερα.
Ισως και ο χρόνος που χρειάστηκε ο Ευπαλίνος να έκανε τους υπεύθυνους της Κακιάς Σκάλας να δώσουν το όνομά του στη σήραγγα. Μπορεί να πέρασαν κοντά 2.000 χρόνια, αλλά η ένδοξη Ελλάς έχει μια παράδοση στο να κάνει φυτίλια τα χρονοδιαγράμματα.
Η χαρμόσυνη είδηση έφτασε και λέει πως οι σήραγγες στο Καλλίδρομο, επιτέλους, άνοιξαν. Είναι ένα έργο που έχει συμβάλει τα μάλα στο να αποκτήσουν χοληστερίνη οι συντάκτες Μεταφορών κατά την τελευταία δεκαετία, καθώς κάθε υπουργός που σεβάστηκε τον θώκο του θεώρησε σωστό και πρέπον να ξεναγήσει τους διαπιστευμένους στο εργοτάξιο και να ακολουθήσει σύντομη στάση στο Λιανοκλάδι για να τιμηθούν οι ντόπιες ψησταριές.
Οι δύο σήραγγες υποτίθεται πως έπρεπε να είχαν κατασκευαστεί λίγο πριν μας τελειώσει ο 20ός αιώνας. Τα πρώτα εργοτάξια μπήκαν το 1997, κάτι δεν έγινε σωστά, κάπου το έδαφος δεν ήταν τόσο καλό, κάπου βούλιαξαν οι μπουλντόζες, έγινε νέος διαγωνισμός που τον ακολούθησαν κάνα δυο ακόμα. Από το 2000 και μετά δεν υπήρξε υπουργός που να μην υπόσχεται πως το έργο πάει μια χαρά και πως σύντομα θα ξετρυπήσουμε το βουνό. Αυτό το "σύντομα" άργησε λίγο και από το Καλλίδρομο "πέρασαν" 3 ΚΠΣ μέχρι να φανεί το φως στην άκρη του τούνελ. Γιατί η γραμμή βρέθηκε στο κατσάβραχο; Οι παλιοί σιδηροδρομικοί λένε μια ωραία ιστορία, ότι ο Χαρίλαος Τρικούπης επέλεξε τη συγκεκριμένη χάραξη προκειμένου να προστατεύσει τη γραμμή από τα πυροβόλα των τουρκικών πλοίων. Εχει νόημα, ενδεχομένως. Εκτοτε, βέβαια, τα πυροβόλα βελτιώθηκαν, άρα τι γυρεύουμε στο βουνό, ωρέ παιδιά καημένα;
Σε μια κρίση ειλικρίνειας, ένας αξιωματούχος του υπουργείου μου 'λεγε προ ετών πως αν θέλαμε να κάνουμε μια γρήγορη γραμμή για τη σιδηροδρομική σύνδεση Αθήνας-Θεσσαλονίκης, θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τα βουνά και τα γιοφύρια και να πάμε δίπλα από τον αυτοκινητόδρομο. Αλλά σε αυτή την περίπτωση "το αντικείμενο θα ήταν μικρό", δηλαδή -για να στο πω σε απλά ελληνικά- τι προϋπολογισμό να βγάλεις για μια γραμμή που θα πηγαίνει στο ίσιωμα και πόσα κοινοτικά κονδύλια να απορροφήσεις πια; Μια σταλιά καβούρι τι σάλτσα να σου φτιάξει από το ζουμί του, οπότε κάτσε να ξετρυπάς το βουνό.
Και αν το Καλλίδρομο ήταν μια περίπτωση έργου που ατύχησε, πού να σου πω για το Ικόνιο (της Cosco) μέχρι το Θριάσιο. Δεκαεφτά χιλιόμετρα γραμμή, άνευ ηλεκτροκίνησης, χρειάστηκε 13 χρόνια από τις αρχικές εξαγγελίες για να ολοκληρωθεί. Δηλαδή, 1.060 μέτρα τον χρόνο, δηλαδή σκάρτα 3 μέτρα την ημέρα. Κατάδικος με τσιμπιδάκι και κουτάλι, ίσως να πήγαινε πιο γρήγορα, σκάβοντας το λαγούμι της απόδρασής του.
Διαβάστε ακόμα:
Μπάμπης Παπαδημητρίου: Το «υπόδειγμα» ΟΣΕ, 22 Απριλίου 2006
Βαγγέλης Μανδραβέλης: Η απόρρητη εισήγηση στο Μαξίμου για τον ΟΣΕ, 20 Ιουλίου 2008
Αντώνης Καρκαγιάννης: Χερσαίες μεταφορές, 11 Αυγούστου 2009
Χριστίνα Ταχιάου: Μια βραδιά στο Λιανοκλάδι του 1981, 26 Απριλίου 2014
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος: Νάμαστε με τον μουτζούρη, 4 Απριλίου 2016
Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter: